Οι 24ωρες δε φτάνουν για έναν καθηγητή

27/03/2015 eidikeuomenoi.gr Άρθρα, 0

“Αγαπητέ συνάδελφε, κε Μ.,

ισχύει πως αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Ισχύει επίσης πως υπάρχουν εξαίρετοι ακαδημαϊκοί γιατροί όπως και “τζαναμπέτηδες” ΕΣΥτες, ή και ειδικευόμενοι, ακόμα και αγροτικοί. Αυτό ισχύει σε οποιοδήποτε κλάδο, κατηγορία ή κοινωνική ομάδα.

Ωστόσο το άρθρο (και όχι, δεν είμαι ο συγγραφέας) στηλιτεύει συχνότατες δυστυχώς πρακτικές που, όπως είναι πολύ λογικό, σε πυραμιδωτά εργασιακά οικοσυστήματα έχουν αυξανόμενη συχνότητα από κάτω προς τα επάνω.

Επίσης, ελπίζω να αντιλαμβάνεστε το οξύμωρο να ζητά κανεις ελάφρυνση από τα καθήκοντα κανονικής λειτουργίας της κλινικής (ειδικά στο παρόν “ξεδοντιασμένο” ΕΣΥ) και παράλληλα να διατηρεί και απογευματινό ιατρείο ή και ιδιωτικό ιατρείο.

Σωστά, η ημέρα έχει μόνο 24 ώρες και δεν μπορεί να γίνει κάποιος χιλια κομμάτια γιατί πέρα από την επιστήμη έχει και ιδιωτική ζωή, πιθανότατα και οικογένεια. Αν όμως θα πρέπει να περιοριστεί κάτι προκειμένω να χωρέσει στις 24 αυτές ώρες, αυτο δεν θα έπρεπε να είναι πρωτίστως οι εξωκλινικές – ιδιωτικές δραστηριότητες;

Αν διαφωνείτε, δεν παραδέχεστε εμπράκτως πως η λειτουργία της κλινικής δεν είναι η πρώτη επιστημονική προτεραιότητα; Πώς γινεται να βρισκεστε στην κεφαλή αυτού που θεωρείτε 2η προτεραιοτητα;

Μπορεί εσείς, εγώ ή κάποιος άλλος συνάδελφος προσωπικά να μην έχουμε ζήσει την εμπειρία 2 διαφορετικών κόσμων εντός κλινικής, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ όμως να μην σας έχουν διηγηθεί αντίστοιχα περιστατικά φίλοι και γνωστοί σας – είναι τόσο διαδεδομένα…

Είναι τέλος αναμενόμενο το κείμενο να εκπέμπει πικρία και θυμό, αν ο αρθρογράφος έχει ζήσει την καταπληκτική εμπειρία σαν ειδικευόμενος αφού έχει τρέξει σαν τρελός 24 ώρες κρατώντας με νύχια και με δόντια κλινική, ΤΕΠ και “βοήθειες” σε όλο το νοσοκομείο, όχι μόνο να μην παίρνει το ρεπό του ώστε να πάει να ξεραθεί μπας και περισώσει μερικές συνάψεις στον εγκέφαλό του παρά να απαξιώνεται κιόλας από τους ίδιους τους δασκάλους του (“ε καλά μωρε, πως κάνεις έτσι;” “σιγα, οταν ημουν εγώ… [ακολουθει φιδιά μεγέθους βόα που θα κάνει ακόμα και τον φανατικό ψαρά να κοκκινίσει]”) ή και να τα ακούει αισχρά από τον εφημερεύοντα σε ετοιμότητα “δάσκαλο” για τους χειρισμούς του όταν αυτός είχε καταστήσει εμμέσως (ή και αμέσως!) σαφές πως αν δεν γκρεμιστεί η κλινική δεν πρέπει να τον ενοχλήσει.

Το κυλικείο οποιουδήποτε νοσοκομείου βρίθει από τέτοιες απογοητευτικές ιστορίες που τις διηγούνται απογοητευμένοι ειδικευόμενοι…

Αν δεν έχετε ακούσει τίποτα, μάλλον δεν πίνετε καφέ…”

Από τον καλό φίλο Γεράσιμο Γραμματικόπουλο, σε απάντηση στις διαμαρτυρίες ενός καθηγητή για το άρθρο: “Αν κάνει κοπάνα ο καθηγητής, τί απογίνονται οι μαθητές;”

Προκαταβολή από τα ταμεία των νοσοκομείων. Ελάτε σιγά σιγά οι Ειδικοί – δεν έχει άλλες δικαιολογίες Στο πρώτο ράντσο κλείνει η εφημερία του Αττικού νοσ.