Μία παγωμένη εφημερία στον Ευαγγελισμό

Το Σάββατο 16 Ιανουαρίου και ώρα 17:40 φτάνουμε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο ‘Ευαγγελισμός’, μη έχοντας άλλη επιλογή, γιατί εφημερεύει. Η μητέρα μου – καρκινοπαθής – την ίδια μέρα, έχει δύο λιποθυμικά επεισόδια, με οξύ πόνο από το στήθος μέχρι το κεφάλι, δεν μπορεί να μιλήσει, έχει πίεση 21 και παρουσιάζει σημάδια εγκεφαλικού.

Στους διαδρόμους του νοσοκομείου αντικρίζω πολύ κόσμο, χωρίς καθόλου αποστάσεις – αλλά όλοι φοράνε μάσκες – να περιμένει καρτερικά, ενώ φτάνοντας, ακούω και διάφορες διαμαρτυρίες.

Το φορείο μπαίνει στην καρδιολογική κλινική και είναι από τις φορές που λες, ευτυχώς που ήρθαμε με ασθενοφόρο. Περιμένω απ’ έξω περίπου δύο ώρες. Γύρω στις 8, χτυπάω για να ρωτήσω τι γίνεται… Μου λένε ότι δεν βλέπουν κάτι καρδιολογικό και να την πάω στο παθολογικό. Την παίρνω μαζί με τα χαρτιά της και πάω δίπλα στο παθολογικό. Δίνουμε τα χαρτιά και μου λένε να περιμένουμε. Έξω από το εξεταστήριο μετράω 43 άτομα, σ’ ένα χώρο περίπου 14-16 τετραγωνικά, ένα διάδρομο. Ο χώρος είναι τελείως παγωμένος – ήταν από τις πιο κρύες νύχτες – γιατί οι πόρτες είναι ανοιχτές, για να μπαίνει αέρας. Δικαιολογημένα, βέβαια, αλλά οι ασθενείς και οι συνοδοί, στην κυριολεξία, τρέμουν.

Η μητέρα μου, όπως και πολλοί άλλοι, στέκεται όρθια και τελείως εξαντλημένη, γιατί δεν έχει αδειάσει καμία καρέκλα. Ο κόσμος διαμαρτύρεται. Δίπλα μας είναι μία κυρία με πεταλούδα στο χέρι και περιμένει για ώρες -λέει- απαντήσεις. Απέναντι, ένας ήσυχος παππούλης κάθεται στο παγωμένο πάτωμα. Μετά από δύο ώρες και ένα τέταρτο, περίπου στις 10.30 το βράδυ, φωνάζουν τη μητέρα μου στο παθολογικό. Την πηγαίνω μέσα και βλέπω μία αίθουσα με δεκάδες φορεία, το ένα κολλητά στο άλλο, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας.

Σημειωτέον, ότι λίγο πριν μία κοπέλα -αλλοδαπή- την είδα να βγαίνει από τη διπλανή αίθουσα, που ήταν για περιστατικά Covid και να τη στέλνουν στο παθολογικό. Μέχρι εκείνη την ώρα, θεωρούσα ότι τα περιστατικά Covid είναι τελείως απομονωμένα, μέχρι που ακούω την κυρία που ανέφερα προηγουμένως ότι περίμενε αποτελέσματα εξετάσεων, να μιλάει στο τηλέφωνο και να λέει σε δικό της άνθρωπο, ότι δεν αντέχει άλλο και θα πάει αλλού να κάνει το τεστ Κορωνοϊού. Μετά από μία περίπου ώρα, νοσηλεύτηκε ως επιβεβαιωμένο κρούσμα, ενώ για πολλές ώρες ήταν κοντά στους υπόλοιπους. Σίγουρα δεν ήταν η μόνη…

Ο κόσμος είχε κουραστεί, κρύωνε, πολλοί έριχναν κατάρες στους πολιτικούς, άλλοι προσεύχονταν να μην κολλήσουν Κορωνοϊό, κάποιοι έκλαιγαν. Δεν κρύβω, ότι κι εγώ φοβόμουν, φόραγα δύο μάσκες, αλλά αυτή η αγωνία μου, μ’ έκανε παροδικά να ξεχνάω ότι έχω παγώσει από το κρύο και έχω εξαντληθεί από την ορθοστασία.

Έρχεται ένας security, μας λέει να βγούμε έξω οι συνοδοί, για να μην είμαστε πολλοί. Το θεωρώ λογικό, αν και τον ρωτάω, πώς θα ενημερωθώ αν βγει η μητέρα μου από το παθολογικό. ‘Φωνάζουμε εμείς’, μου απαντάει. Βγαίνω έξω στην παγωνιά – όχι ότι μέσα ήταν καλύτερα – περνάει περίπου μία ώρα και μπαίνω να δω τι γίνεται. Βλέπω τη μητέρα μου να με ψάχνει. Φυσικά, κανείς δεν με ειδοποίησε, όπως μου είχαν πει. Της είπαν να πάει στο νευρολογικό και να γυρίσει μετά και πάλι στο παθολογικό. Πηγαίνουμε και περιμένουμε άλλες δυόμιση ώρες. Λίγο αργότερα, της κάνουν ένα triplex καρωτίδων και ξαναγυρνάμε στο παθολογικό.

Η ώρα πλέον, είναι 2 και 15΄ ξημερώματα Κυριακής κι εγώ γράφω το ιστορικό στο κινητό μου, μη έχοντας κάτι άλλο να κάνω, αλλά και γιατί νιώθω θυμωμένη και θέλω να δω που θα πάει…

3.25΄Μπαίνω στο παθολογικό να ρωτήσω πόση ώρα θέλουμε ακόμη για αξονική εγκεφάλου, που μας είπαν ότι ακολουθεί… Μου λένε να περιμένω. Περιμένω από τις 5.30 το απόγευμα, λέω και κανείς ακόμη δεν μου έχει πει κάτι. Ρωτήστε στο βάθος, είναι η απάντηση… Πηγαίνω στο βάθος και βλέπω δύο κυρίες με μοβ φόρμες να καπνίζουν. Η πόρτα είναι ανοιχτή και οι ασθενείς στα δύο μέτρα. Το λέω σε μία γιατρό και κουνάει απλώς το κεφάλι. Η ίδια, μου αναφέρει ότι η αξονική θα γίνει σε τρεις ώρες περίπου. Σκέφτομαι το πώς θα περάσουν άλλες τρεις ώρες, με τέτοια εξάντληση και τόσο κρύο…

Τώρα περιμένουμε για αξονική εγκεφάλου. Το ίδιο περιμένουν και πολλοί άλλοι. Θα χρειαστούν ώρες, λέει ένας νεαρός γιατρός. Οι περισσότεροι γιατροί είναι μικροί σε ηλικία. Η μητέρα μου βρίσκει μία άδεια καρέκλα και μετά από λίγο βάζει το κεφάλι της μέσα στο μπουφάν και κοιμάται τουρτουρίζοντας…

Τον παππού, που συνεχίζει να κάθεται στο πάτωμα, τον βλέπει ένας γιατρός και του λέει να βρει μία καρέκλα, γιατί θα περάσουν ώρες για να κάνει αξονική. «Δεν αντέχω άλλο. Δηλαδή;» ρωτάει ο παππούς. «Μπορεί το πρωί, μπορεί και το μεσημέρι», απαντά ο γιατρός. Σας δίνω τον λόγο μου ότι δεν υπερβάλλω καθόλου…! Σκέφτομαι ότι έχουμε δρόμο μπροστά μας και ανησυχώ πολύ για τη μητέρα μου, για μένα, αλλά και για όλους που βρίσκονται εκεί και περιμένουν, ότι μπορεί να κολλήσουμε Κορωνοϊό, αφού είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον, Άλλωστε, κατά διαστήματα ακούγεται: “Κάντε στην άκρη περνάει περιστατικό Covid” και από δίπλα μας περνάνε τα φορεία…

5.20΄ Στέκομαι παγωμένη, τα πόδια μου δεν με κρατούν άλλο. Η μαμά μου κοιμάται στην καρέκλα. Κάποια στιγμή ξυπνάει και μου λέει να κάνω στην άκρη, γιατί στάζει η οροφή. Αυτό είναι το λιγότερο τώρα, σκέφτομαι…

Οι άνθρωποι εύχονται να μην κολλήσουν, λένε για τα μέτρα της κυβέρνησης, για το ότι όλα είναι κλειστά για να μην κολλήσουμε και ήρθαν στο νοσοκομείο για άλλο θέμα και θα φύγουν με Κορωνοϊό. Προσωπικά, τηρούσα ευλαβικά την καραντίνα και όλα τα απαραίτητα μέτρα, γιατί δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν τον Κορωνοϊό μία απλή γρίπη, όμως τώρα νιώθω ότι οι μέχρι τώρα προσπάθειές μου πάνε χαμένες και ελπίζω να μην κολλήσω. Φοβάμαι, γιατί έχω λευκοπενία (πάντα έχω χαμηλά λευκά) και αρρωσταίνω εύκολα. Πρέπει να προσέχω διπλά, αλλά πώς;

6.10΄ Ξαναρωτάω και μου απαντά η γιατρός ότι θέλουμε δύο ώρες ακόμη, το λιγότερο… Μα καλά, έχουμε κλείσει 12 ώρες αναμονής, πόσο ακόμα;

Μεγάλη ταλαιπωρία για όλους! Για ποια μέτρα μιλάμε, για ποιο δημόσιο σύστημα υγείας; Όσοι λέτε ότι υπάρχει, να φέρνετε εδώ τους αγαπημένους ανθρώπους σας, να έχετε την ίδια αντιμετώπιση, μήπως και καταλάβετε ότι δεν υπάρχει… Πόσο κρίμα για τον πόνο που βιώνουν αυτοί εδώ οι άνθρωποι και νιώθουν – όπως λένε – πεταμένοι από την Πολιτεία, γιατί το κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να κολλήσουν, για να μην τους πληρώνει συντάξεις, όπως σχολιάζουν…

Τελικά, γύρω στις 10 και 30 το πρωί η μητέρα μου νοσηλεύτηκε, γιατί η κατάστασή της είναι σοβαρή και έχει δρόμο μπροστά της…

Αυτές τις 17 ώρες αναμονής (στα επείγοντα!!!) άκουσα πολλές προσευχές ασθενών και συνοδών, να μην φύγουν και έχουν κολλήσει Κορωνοϊό. Εύχομαι να πιάσουν οι προσευχές τους αλλά και οι δικές μας… Είδα κάποιους να κλαίνε, γιατί δεν άντεχαν άλλο, άλλους να αναστενάζουν, άλλους να φωνάζουν, να βρίζουν… Άλλους να κοιμούνται στις καρέκλες για ώρες και να ξεπαγιάζουν… Το κράτος αυτά δεν τα βλέπει;

Να τονίσω, ότι με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όσοι ήταν εκεί, έτρεχαν στην κυριολεξία και δούλευαν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Βέβαια, δεν είδα κανέναν μεγαλογιατρό, όλοι ήταν νεαροί, μπορεί να βρίσκονταν αλλού… Η δουλειά των γιατρών και όλου του προσωπικού, από τις νοσηλεύτριες, τους τραυματιοφορείς, μέχρι και τις καθαρίστριες, δεν πληρώνεται και μπράβο τους!

Δεν έχω κανένα αντιπολιτευτικό λόγο και προς επίρρωση όλων αυτών, θέλω να πω ότι δεν πιστεύω ότι τα πράγματα ήταν παλαιότερα καλύτερα, απλώς τώρα έχουμε, επιπλέον, τον Κορωνοϊό και όπως μας λέτε συνεχώς, πρέπει να προσέχουμε… Εσείς, γιατί δεν προσέχετε, για να είναι τα πράγματα πιο ανθρώπινα;

Μήπως έχετε να μου απαντήσετε κάτι κ. Κικίλια; Μήπως εσείς κ. Χαρδαλιά; Ή μήπως να τολμήσω να ρωτήσω εσάς κ. Μητσοτάκη;

Δώστε μία απάντηση, όχι για μένα, αλλά για όλους τους παθόντες ή τους υποψήφιους παθόντες. Κι αν δεν θέλετε να δώσετε απάντηση, κάντε τουλάχιστον, πράξεις βελτίωσης. Να πάτε να περάσετε μία μέρα εφημερίας (20 ώρες) στον Ευαγγελισμό, μήπως και τότε ευαισθητοποιηθείτε. Ίσως, ο Διοικητής του Ευαγγελισμού επιβάλλεται να παρευρεθεί σε μια εφημερία, όλες τις ώρες, στο διάδρομο, στο κρύο, όχι σε γραφείο… Μετά ελάτε να μου πείτε, αν είμαι υπερβολική…

Νιώθω απογοητευμένη, θυμωμένη και ανήσυχη μην μας βρει κάτι χειρότερο… Γιατί αν κολλήσουμε Κορωνοϊό από εκείνη την εφημερία, θα ήθελα πολύ να δω, τι θα μου πείτε μετά… Μετράω τις μέρες και ελπίζω να μη συμβεί, όχι μόνο σε μένα, σε όλους…

Παρακαλώ θερμά, όποιον μπορεί να βοηθήσει να μην ταλαιπωρούνται όλοι αυτοί οι άνθρωποι στα νοσοκομεία που έχουν πρόβλημα, ας το κάνει, έστω και τώρα…

Σημείωση: Η κατάσταση στη νοσηλεία δεν είχε καμία σχέση με την κατάσταση στα επείγοντα. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες έκαναν με ευσυνειδησία τη δουλειά τους και ήταν αρκετά εξυπηρετικοί. Η μητέρα μου πήρε εξιτήριο, γιατί η πορεία της υγείας της έχει μακρύ δρόμο, που έχει σχέση με άλλο νοσοκομείο…

Το κείμενο αυτό είναι η καταγραφή της πραγματικότητας, ενός “οδοιπορικού” μιας εφημερίας και είναι λέξη προς λέξη αληθινό! Δεν είναι σκοπός μου τα likes, ούτε θέλω να κατηγορήσω κάποιον, ούτε να προκαλέσω απλώς συζητήσεις αντιπολιτευτικού χαρακτήρα. Αν μπορείτε, παρακαλώ να το κοινοποιήσετε, γιατί μπορεί να βρεθεί κάποιος που θα βοηθήσει, ουσιαστικά, για όλους μας και ίσως, να βελτιωθεί κάποια στιγμή η κατάσταση… Ποιος ξέρει; Ας το ελπίσουμε…!

Εξάλλου, η υγεία μας είναι πάνω απ’ όλα και νομίζω ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο!

Με εκτίμηση σε όλους τους αναγνώστες

Ευαγγελία Ρίζου

Δημοσιογράφος (σχετικά με την παρούσα ανάρτηση, απλώς, παθούσα…)

Μετά από κάποια σχόλια, αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω ότι όσα αναφέρω παραπάνω είναι αληθινά, δεν έχουν ίχνος υπερβολής, οι ώρες άφιξης, αναμονής και νοσηλείας είναι καταγεγραμμένες στο νοσοκομείο, δεν γενικεύω το γεγονός σε όλα τα νοσοκομεία, γιατί δεν θα μπορούσα να το τεκμηριώσω, αν και υπάρχουν πολλές σχετικές μαρτυρίες, κάποιοι είχαν την ατυχία ιδίοις όμμασι να το διαπιστώσουν, αλλά υπάρχουν και έρευνες που αποδεικνύουν την ανησυχία των πολιτών για τον τομέα της υγείας, δεν λέω ότι αυτό δεν συνέβαινε παλαιότερα, απλώς τώρα έχουμε πανδημία, δεν είχα σκοπό να επιρρίψω ευθύνες μόνο στο κυβερνών κόμμα, το ίδιο θα έκανα με οποιοδήποτε κόμμα, δεν με αφορά καθόλου να πολιτικοποιήσω το θέμα, δεν είναι σενάριο φαντασίας και δεν μετανιώνω για την ανάρτηση, γιατί όσο κι αν αμφιβάλλουν -ευτυχώς λίγοι – για μένα προέχει η υγεία των ανθρώπων μου, δεν δέχομαι να ταλαιπωρούνται μπροστά μου κι απλώς να κοιτάω, χωρίς να κάνω κάτι κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο, με στενoχωρεί αυτή η κατάσταση για όλους όσους τη βιώνουν, ακόμη κι αν δεν τους γνωρίζω προσωπικά και επειδή λέτε ότι αυτό συμβαίνει χρόνια και συμφωνώ κι εγώ, όμως καταλαβαίνετε, θέλω να πιστεύω, ότι κάποτε πρέπει να αλλάξει και για τους ασθενείς και για τους γιατρούς και για όλους τους εργαζόμενους στα δημόσια νοσοκομεία και κυρίως, μεσούσης της πανδημίας, πρέπει να είναι πιο ασφαλές το περιβάλλον και γενικότερα, πιο ανθρώπινη η κατάσταση στις εφημερίες για όλους! Θεωρώ ότι κανείς μας δεν επιθυμεί μία ΥΓΕΙΑ ‘καθημαγμένη’, από πολλές απόψεις…! (Την πρόταση δεν τη χωρίζω σε μικρότερες εσκεμμένα και το λέω, γιατί κάποιοι, μονίμως κακοπροαίρετοι, μπορεί να το σχολιάσουν κι αυτό…)

Σας ευχαριστώ θερμά για τα καλά σας λόγια και για τις ευχές σας, συγγνώμη αν σας κούρασα και αντεύχομαι να είστε όλοι υγιείς!