Οι 15 λόγοι που υπάρχουν τα ράντσα – θα τα πούμε όλα.

28/03/2015 eidikeuomenoi.gr Άρθρα, Μην τα χάσεις, 3

1. Άδειες εξόδου: Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δίνει άδεια εξόδου στους ασθενείς των νοσοκομείων και τους κρατούμενους των φυλακών. Πολλές φορές το κρεβάτι του αδειούχου παραμένει κατειλημμένο μέχρι να επιστρέψει μετά από μέρες.

2. Εισαγωγές από Ειδικευόμενους/Αγροτικούς: Μεγάλο μέρος των εισαγωγών στα νοσοκομεία γίνονται από εκείνους που εξετάζουν τους αρρώστους, δηλαδή τους Ειδικευόμενους. Στην προσπάθειά τους να αποφύγουν λάθη ή γκρίνια από τους απόντες Επιμελητές, οι Ειδικευόμενοι θα εισάγουν παραπάνω περιστατικά. Πολλές φορές αυτό γίνεται κατ’εντολή του «τηλεφωνικού εφημερεύοντα»: “Βάλ’τον μέσα εισαγωγή και θα τον δω το πρωί που θα έρθω”.

3. Κέντρα αποκατάστασης: Δεν υπάρχουν επαρκή και πραγματικά δωρεάν κέντρα αποκατάστασης. Τα δημόσια κέντρα είναι ελάχιστα, ενώ τα ιδιωτικά ενώ διαφημίζουν ότι τα νοσήλεια καλύπτονται από το ταμείο του αρρώστου, συνήθως βρίσκουν τρόπο να υπερχρεώσουν την οικογένεια (πχ το ταμείο καλύπτει τρίκλινη θέση, αλλά υπάρχουν διαθέσιμες μόνο δίκλινες = μερικές χιλιάδες ευρώ το μήνα επιπλέον). Έτσι, ένας ασθενής που θα έπρεπε να μεταφερθεί προς τέτοιο κέντρο παραμένει επί εβδομάδες μέσα στο νοσοκομείο μέχρι (και αν) βρουν οι συγγενείς του κάποια θέση σε δημόσια κλινική ή οικονομική θέση σε ιδιωτική (συνήθως σε κλινικές της Περιφέρειας).

4. «Βαλιτσάκια»: Όποιος επισκεφθεί μεγάλο νοσοκομείο, μισή ώρα πριν ανοίξει η γενική του εφημερία, θα διαπιστώσει μια ουρά «επειγόντων περιστατικών» με βαλίτσα στο χέρι. Πρόκειται συνήθως για τακτικά περιστατικά (οι «συνεννοήσεις με κάποιον ιατρό») που μάλιστα μπορεί να έχουν δασκαλευτεί για να πουν ψέματα στην ομάδα των Επειγόντων προκειμένου να εισαχθούν χωρίς πρόβλημα. Για μια κλινική που εφημερεύει κάθε 16 ημέρες, η τακτική αυτή είναι απαράδεκτη, καθώς μπουκώνει όλη την προσέλευση των πραγματικών επειγόντων περιστατικών, καταλαμβάνει όλα τα κρεβάτια που θα χρειαζόντουσαν αυτά, και εξουθενώνει αδίκως το προσωπικό της βάρδιας. Για μια κλινική όμως που εφημερεύει κάθε 2 ή 4 ημέρες δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές, καθώς συχνά οι διοικήσεις έχουν απαγορεύσει την εισαγωγή περιστατικών σε ημέρες που δεν εφημερεύει το νοσοκομείο. Με την τακτική αυτή, για παράδειγμα, ένας καρκινοπαθής που πρέπει να αντιμετωπιστεί με χειρουργείο δε μπορεί να εισαχθεί παρά μόνο σαν «επείγον» περιστατικό της γενική εφημερίας.

5. Βραχεία νοσηλεία: Πολλά περιστατικά που χρήζουν μιας ολιγόωρης παρακολούθησης, προκειμένου να μην παραμείνουν σε φορείο στον χώρο των ΤΕΠ, εισάγονται στην κλινική. Αυτό δε γίνεται μόνο για λόγους ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας απέναντι στον άρρωστο, αλλά και γιατί διαφορετικά θα στριμωχνόταν ο μικρός χώρος των ΤΕΠ με δεκάδες φορεία. Όλα τα νοσοκομεία οφείλουν για το λόγο αυτό να διαθέτουν ανεπτυγμένη βραχεία νοσηλεία, κάτι που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν συμβαίνει ούτε από την άποψη της χωροταξίας/εγκαταστάσεων, αλλά ούτε και από το θέμα του προσωπικού που θα έπρεπε να τη στελεχώσει.

6. «Πάρκινγκ» ηλικιωμένων: Συνήθης τακτική, ειδικά σε περίοδο εορτών ή καλοκαιρινών διακοπών, είναι τα παιδιά/εγγόνια που έχουν να επισκεφθούν τους ηλικιωμένους συγγενείς τους επί μήνες, να τους φέρνουν «έντρομοι» στα επείγοντα ιατρεία, αιτιώμενοι μεγάλη επιδείνωση της κατάστασής τους. Τις περισσότερες φορές ο παραμελημένος παππούς ή γιαγιά (σε σπίτι ή σε γηροκομείο) πάσχει από πολλαπλές χρόνιες καταστάσεις, καμία από τις οποίες όμως δε δικαιολογεί την κατεπείγουσα νοσηλεία του σε τριτοβάθμιο νοσοκομείο. Μετά την πιεστική εισαγωγή τους, οι συγγενείς συχνά εξαφανίζονται για τις διακοπές τους, αφήνοντας τον άτυχο ηλικιωμένο να καταλαβάνει επί πολλές μέρες ένα πολύτιμο κρεβάτι της κλινικής.

7. Καμία ή χιλιάδες εξετάσεις: Οι Έλληνες Ιατροί μπορεί να είναι από τους πιο ικανούς και πολυμήχανους ανά τον κόσμο, σίγουρα όμως δε φημίζονται για την οργάνωσή τους (όπως όλα στην χώρα). Ελλείψει μιας λειτουργικής δομής της κλινικής και συγκεκριμένων θεραπευτικών πρωτοκόλλων, οι Ιατροί είτε μπλέκονται μεταξύ τους (Ειδικευόμενοι με Ειδικευμένους, Επιμελητές με Διευθυντές) και έτσι καθυστερεί η οργάνωση ενός διαγνωστικού ελέγχου, είτε παραγγέλνουν πολλαπλές περιττές εξετάσεις που γονατίζουν το σύστημα χρονικά και οικονομικά.

8. «Γρηγορόσημο»: Κάποιοι δυστυχώς (ελπίζουμε όχι πολλοί) «Ιατροί» καθυστερούν τη θεραπεία του αρρώστου, όχι από ανοργανωσιά ή αμέλεια, αλλά από δόλο. Μέχρι να βρεθεί το απαιτούμενο χρηματικό ποσό, οι ασθενείς παραμένουν σε ένα νοσοκομειακό «λίμπο», όπου ναι μεν νοσηλεύονται, αλλά δε θεραπεύονται. Το «γρηγορόσημο» αυτό τελευταία απαιτείται και επίσημα από τις διοικήσεις των νοσοκομείων προκειμένου για ανασφάλιστους ασθενείς: οι θεραπείες/εξετάσεις (όχι υπερεπείγουσες) δεν εκτελούνται πριν τακτοποιηθεί η ασφαλιστική εκκρεμότητα του ασθενούς ή κατατεθεί προκαταβολή σε μετρητά.

9. «Αιώνιοι» νοσηλευόμενοι: Η πλειοψηφία των αρρώστων
χρειάζεται να υποβληθεί σε κάποιες εξετάσεις που δε γίνονται στο κρεβάτι τους. Ανάμεσα στον ασθενή και την πολυπόθητη εξέταση ορθώνονται διάφορα εμπόδια, παρατείνοντας κατά πολύ τη νοσηλεία του μέχρι να ολοκληρωθεί ο έλεγχος αυτός. Ανάμεσα στα συνηθέστερα εμπόδια είναι η μεγάλη λίστα αναμονής για μια εξέταση (λόγω ανεπαρκών/χαλασμένων μηχανημάτων ή έλλειψης χειριστών) και η έλλειψη τραυματιοφορέων που θα μεταφέρουν τον ασθενή από και προς τον χώρο αυτό. Συνήθως υπάρχουν ελάχιστοι τραυματιοφορείς ανά βάρδια την ίδια στιγμή που ταυτόχρονα υπάρχει ελάχιστη ως ανύπαρκτη ουρά για κάποιες εξετάσεις. Έτσι, είτε ο έλεγχος αναβάλλεται για άλλη ημερομηνία, είτε πανικόβλητοι συγγενείς και Ειδικευόμενοι σπρώχνουν φορεία για να μη χάσουν το ραντεβού.

10. ΕΚΑΒ: Μερικές εξετάσεις, απεικονιστικές ή ενδοσκοπικές, δε γίνονται στο νοσοκομείο που είναι ο άρρωστος, ή πρέπει να ελεγχθεί από κάποια Ιατρική Ειδικότητα που υπάρχει μόνο αλλού. Επίσης, σε νοσοκομεία όπως το ΓΝΝΘΑ «Σωτηρία» απαιτείται ασθενοφόρο για να μεταβεί ο άρρωστος από το ένα κτήριο στο άλλο. Το ΕΚΑΒ χρειάζεται ειδοποίηση 1 ημέρα πριν προκειμένου να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε τέτοια αίτηση – στην καλύτερη καθυστερούν όλες οι νοσηλείες κατά 1 ημέρα, στην χειρότερη χάνονται ραντεβού και κινδυνεύουν οι άρρωστοι ή/και παρατείνεται κατά πολύ η νοσηλεία τους.

11. Εξιτήριο με φορείο/καρέκλα: Ίδιο πρόβλημα της +1 ημέρας δημιουργείται όταν πρέπει ένας άρρωστος να επιστρέψει σπίτι του με το ΕΚΑΒ. Όταν μάλιστα προήλθε από διακομιδή από την Περιφέρεια και πρέπει να μεταφερθεί σε άλλη πόλη, ο ασθενής θα πρέπει να περιμένει μερικές μέρες μέχρι να βρεθεί τυχαία ασθενοφόρο της ίδιας Περιφέρειας που θα κάνει τη διαδρομή αυτή προκειμένου να τον «εξυπηρετήσει».

12. Reservé κλίνες: Κάποιοι «μεγαλοπαράγοντες» διευθυντάδες ή διοικητές εφαρμόζουν τακτικές νυκτερινών κέντρων, «κλείνοντας» μονόκλινα κρεβάτια, που θα μπορούσαν διαφορετικά να εξυπηρετήσουν ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Προφάσεις για τις κρατημένες αυτές κλίνες μπορεί να είναι η απολύμανση ή η επισκευή του δωματίου, η φύλαξή του για το ενδεχόμενο προσέλευσης ατόμων με μολυσματικές ασθένειες, ή η απόδοσή του σε άτομα που χρειάζονται απομονωμένο χώρο για την ασφάλειά τους (VIP ασθενείς – πχ βουλευτές, όχι κρατούμενοι όπως θα νομίζατε).

13. «Θα μπω μέσα, θα γίνω καλά»: Η έλλειψη Ιατρικής παιδείας από τον Έλληνα πολίτη έχει αναγνωριστεί πολλές φορές σαν μια βασική αιτία αθρόας προσέλευσης τους στα ΤΕΠ των νοσοκομείων, αντί για τα τακτικά ιατρεία. Τα ανέκδοτα περιστατικά, όπως η προσέλευση στα επείγοντα Χειρουργικά ιατρεία για «πάτημα αχινού», μπορεί να φέρνουν χαμόγελο μαζί με αγανάκτηση στους εργαζόμενους, πλην όμως κάποια φέρνουν περιττές εισαγωγές. Το μεσογειακό ταμπεραμέντο, η αδυναμία του ασθενούς/συγγενούς να κατανοήσει την κατάσταση ή η ανεπάρκεια/βιασύνη του Ιατρού να την περιγράψει σωστά, ωθεί πολλούς αρρώστους να επιλέξουν να νοσηλευτούν (ακόμα και σε ράντσο) αντί να θεραπευτούν με οδηγίες και παρακολούθηση στο σπίτι. Η νοσηλεία είναι μια «θρησκευτικού τύπου» εμπειρία (με τη δυνατότητα να γνωρίσουν από κοντά Ιατρούς διασημότητες/«θεούς» που έχουν δει στην τηλεόραση, με ενδιαφέρον και προσκυνήματα από όλο το σόι και τους φίλους, και φυσικά πολλές κατάρες απέναντι στο δαιμόνιο του ΕΣΥ).

14. Χωρίς εναλλακτική: Το τριτοβάθμιο δημόσιο νοσοκομείο είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, η μόνη διαθέσιμη επιλογή για τη θεραπεία πολλών καταστάσεων, που εναλλακτικά θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με νοσηλεία σε πρωτοβάθμιο ή δευτεροβάθμιο κέντρο. Μια γαστρεντερίτιδα, για παράδειγμα, θα μπορούσε να παραμείνει σε αστικό κέντρο υγείας (δεν υπάρχει) ή μικρότερο νοσοκομείο (έκλεισαν/συγχωνεύτηκαν) για λίγα 24ώρα, και όχι να εισαχθεί σε Παθολογική (ή χειρότερα σε Γαστρεντερολογική) κλινική τριτοβάθμιας μονάδας.

15. Λίγα κρεβάτια: Το αφήσαμε τελευταίο γιατί είναι το απλούστερο και εμφανέστερο. Την ώρα που πολλά μεγάλα νοσοκομεία λειτουργούν μονίμως υπερπλήρη, άλλες πολύτιμες κλίνες μικρότερων κλινικών καταργούνται, με τη λογική της οικονομίας πόρων.